Jarig vandaag en verdriet om verlies van mama

Vandaag ben ik jarig, de kids zongen al een verjaardagsliedje en toen sloeg het verdriet (zoals ieder jaar) toe. Toen m'n 30ste verjaardag er zat aan te komen vroeg ik aan m'n mama wat ik zou krijgen voor m'n verjaardag, want ik kreeg een nieuw cijfertje vooraan. Mama antwoordde 'wacht maar, het wordt iets speciaal'. Het is geen leuke verjaardag geworden zoals we (beiden) gehoopt hadden. Mama stierf die dag door nalatigheid van het ziekenhuis. Mama was ziek, ze had kanker. Elke dag moest ze vanuit het ziekenhuis (dat inmiddels niet meer bestaat) in Ronse, naar het ziekenhuis in Brussel / Jette. Toen ze de eerste keer moest gaan ging ik mee en zo zag ik ook een van de gespecialisteerde artsen. M'n vraag was hoeveel kans ze had om de ziekte te overwinnen. Hij antwoordde 'gezien haar leeftijd (69 jaar) heeft ze 94% kans op overwinning van de ziekte, mits ze radiotherapie en chemo krijgt. Radiotherapie heeft ze gekregen, chemo niet. Waar is het verkeerd gegaan? We moesten de röntgenfoto's meenemen naar Jette en de specialist vroeg of hij ze mocht bijhouden. Omdat ze in Ronse niets gezegd hadden, wilden we ze daar laten. Eenmaal terug aan de ziekenwagen vroeg de ambulancier de rontgenfoto's en ging ze halen. Ik had het volste vertrouwen. Maar opeens kreeg ik telefoon van het ziekenhuis in Ronse dat ik de röntgenfoto's moest meenemen, maar ik had ze niet. Het was de dinsdagvoormiddag. 's Namiddag ging ik naar het ziekenhuis en vroeg op de afdeling waar mama lag, of de röntgenfoto's al terecht waren en toen kwam het. Een verpleegster zei dat ook haar volledig medisch dossier verdwenen was. Ik zag dat het niet de bedoeling was dat ik dit wist. Ik heb gevloekt en geroepen 'Verdomme, wat voor ziekenhuis is dit hier eigenlijk'. Eenmaal terug thuis begon ik over de hele situatie na te denken en besloot haar volledig in Jette te laten opnemen, er ging heel wat geregeld moeten worden, maar ik hield me vast aan die 94%. Ze had ook (nog) geen chemo gekregen. De volgende dag echter kreeg ik opeens telefoon van de arts in Ronse, waar ze eerst bij was geweest. Hij had geen goed nieuws voor me, er was een (heftige) tumor ontdekt in een long. De vrijdag was ze enorm gejaagd en kon geen minuut stil liggen in haar ziekenhuisbed. Het duurde zo'n 2 dagen en ze riep me ook meermaals om hulp. De zondag (m'n verjaardag) ging ik vlug ff naar huis, omdat we dieren hadden en ik ook iets anders wou aantrekken, maar ik was nog maar net thuis toen de telefoon ging. Ze hadden mama iets gegeven om rustig te worden en ik moest terug gaan, want het was een kwestie van een paar uurtjes. Ik reed zonder thuis iets te doen meteen terug. Ik ging naar haar zitten en nam haar hand. Toen ze zag dat er een traan over m'n wang rolde kneep ze in m'n hand. Ze wist ook dat het afscheid daar was en dat ze naar papa, m'n zus en broer toeging. Ze heeft alles beseft tot de laatste minuut. Onze huisarts zei me dat ik het ziekenhuis kon aanklagen, want dit was echt wel nalatigheid. Maar wat haalde het uit? Tegen een ziekenhuis heb je geen schijn van kans en mama kwam er niet door terug. Sindsdien kan ik m'n verjaardag niet meer op 14 juli vieren, want ieder jaar voel ik opnieuw de haat tegenover het ziekenhuis, die haar de dood heeft ingejaagd. Wie het medisch dossier laten verdwijnen heeft, weet ik niet en zal ik wellicht ook nooit weten, maar 'k heb wel een zwaar vermoeden. Wat hadden wij tegenover hem verkeerd gedaan? Niets! Totaal niets! Mama was door iedereen graag gezien en gerespecteerd. 

Ik heb zonet weer ferm zitten huilen, bij het schrijven hiervan, maar 'k moest het ff kwijt. Thx aan iedereen, die het wou lezen. Het verdriet op 14 juli draag ik voor de rest van m'n leven mee.

Mama, ik hou van je en mis je zo. Waarom, waarom toch?